سر خوش ز سبوی غم پـنـهانی خویشم

چــون زلف تو سـر گرم پریشانی خویشم

در بـزم وصــال تــو نــگـویـم ز کـم و بـیـش

                                            چون آینــــه خــــو کـرده حــیرانی خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی  و مستی

عمری است پشیمان ز پشیمانی خویشم

لــب بـاز نـکـردم به خـروشـی و فـــغـانـی

مــن مـحـرم راز دل طـوفـانـی خـویــشــم

يك چند پـشـمان شدم از رندي و مستي

عمريسـت پـشـيمان زپشيماني خويشم

ازشــوق شــکر خنـد لبـش جان نسـپردم

شــرمــنده جـانـان ز گـران جانی خویشم

بشکسته تر از خویش ندیدم به همـه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم

هر چند « امین » بسته دنیا نیم اما       دل بسته یاران خراسانی خویشم